25 września grupa uczniów naszej szkoły pojechała do Domu Kultury w Oświęcimiu, gdzie odbywał się ,,Panel wspomnieniowy” – spotkanie młodzieży szkół powiatu oświęcimskiego z grupą byłych dzieci-więźniów hitlerowskich obozów koncentracyjnych, upamiętniające ich wygnanie z Warszawy i uwięzienie w niemieckich obozach koncentracyjnych, (m.in. KL Auschwitz).

Po kilku słowach wprowadzenia wygłoszonego przez byłą więźniarkę KL Auschwitz-Birkenau, panią Różę Krzywobłocką-Laurów, przyszedł czas na odczytanie wspomnień przez zespół Stowarzyszenia Więźniów – Byłych Dzieci Hitlerowskich Obozów Koncentracyjnych. Ta część spotkania była prowadzona przez panią Elżbietę Sobczyńską, która uporządkowała zaprezentowane dotychczas informacje . Następnie pani Janina Rekłajtis przeczytała „Apel 12 sierpnia 1944 roku w KL Auschwitz”, który opowiadał o okropnych chwilach zaraz po przywózce do obozu. Kolejne wspomnienie zostało zaprezentowane przez Wiesławę Borusiewicz i nosiło tytuł „Pierwsze chwile Powstania w dzielnicy Wola”. Następnie głos zabrała pani Maria Stroińska, ukazując „Dramat samotności dziecka wypędzanego do KL Auschwitz-Birkenau bez rodziców.” O wywózce do obozu oczami dziecka opowiedziała również pani Elżbieta Sobczyńska oraz Barbara Doniecka. „Transport i przejazd do Auschwitz-Birkenau” przedstawił pan Stefan Sot. Życie w obozie opisywali również: Henryk Duszyk, Jerzy Maria Ulatowski, Zofia Wareluk, Wiesława Borysiewicz, Jacek Kublik oraz Barbara Pankowska. Ich wspomnienia ukazywały codzienność ludzi w obozie koncentracyjnym – warunki bytowania w bloku dzieci (nr 16), samotność na męskim lagrze, podział na rewiry, głód, los warszawskich rodzin w KL Auschwitz, tragizm losu rodziców i ich relacje ze swoimi potomkami, wigilię w 1944 r. oraz ostatnie chwile udręki, zaraz przed wyzwoleniem obozu – ewakuację, marsz śmierci, wyzwolenie i powrót do Warszawy. Wspomnienia więźniów – byłych dzieci znajdują się na stronie internetowej Muzeum Powstania Warszawskiego. Panel zakończył się wierszem Barbary Przybylskiej ***[Gdy zasypiam wieczorem…].

To spotkanie wprawiło nas w nastrój zadumy nad losem cywilów podczas II wojny światowej -– ludzi najbardziej pokrzywdzonych przez los, tym bardziej, że były wśród nich niewinne, przerażone dzieci, które w obozach pozbawiano godności, rodziny, zdrowia i niejednokrotnie życia. Wszyscy z przejęciem słuchaliśmy wspomnień tych, którym udało się przeżyć najokrutniejszy okres w dziejach Polski.